De PhD Trip


En weer zit Maurice met z'n kont in Finland. Dit maal dus met nog eens 26 collega's op onze twee-jaarlijkse PhD-Trip.
Voor onze reis van 2012 spenderen we eerst een week in Finland, waarna we de boot naar Tallinn nemen en dan een week in de Baltische Staten doorbrengen.
Maar eerst moeten we daar nog terecht zien te komen natuurlijk. De hele reis begon vanochtend om 730 toen Jolanda me naar m'n werk bracht. Daar stapten we op de bus naar Schiphol.

De hele groep voor vertrek

Op Schiphol namen we een Finnair vlucht naar Helsinki. Daar aangekomen stond er een bus  klaar om ons naar Lappeenranta te brengen, een kleine 3 uur met de bus. Lappeenranta is een kleine stad in het verre oosten van Finland. Onderweg veel bossen en open vlakten, wel veil op dat hier alles nog kaal is en weinig groen. Onderweg kwamen we nog enkele malen monumenten en oude legeropstellingen tegen van de strijd van Finland met Rusland in de jaren 40.
In Lappeenranta aangekomen rond 19 uur (plaatselijke tijd). Het hotel is spartaans, maar dat zal de pret niet drukken, ben benieuwd naar het ontbijt morgen. Er blijken meer 3 douches te zijn voor 27 man, dus dat wordt interessant morgenochtend. Ik heb gelukkig een kamer voor mezelf, want de kamers zijn over het algemeen niet echt groot. Dat is één van de perks van in de organisatie zitten. ;-)
Morgen spenderen we de hele dag bij de universiteit alhier. Echt de hele dag, want na het wetenschappelijke programma hebben we nog een gezamelijk diner en een sauna-party. Wat dat precies inhoudt vertel ik later wel. Dat wordt pas dinsdag, want we zijn morgen tot minstens 12 uur 's nachts onderdak.


Groeten uit Finland van Maurice

De Afsluiting
(eerst even de blog hieronder lezen, mocht je dat nog niet gedaan hebben)


Zoals ik al zei ik zit op Helsinki Airport de tijd te verdoen tot m'n vliegtuig gaat. Genoeg tijd om de laatste week te overdenken.
Een vraag die ik de komende tijd wel zal krijgen is of ik het weer ga doen. Het antwoord daarop is een volmondig Ja!. Alleen ik weet niet wanneer, waarschijnlijk niet volgend jaar want dan word ik 40 als ik in Finland ben en ik denk niet dat Jolanda dat leuk vindt. Ik ook niet denk ik. Maar ik wel zeker terug om hem helemaal te lopen, al moet ik dan wel beter getraind zijn. Dat is me wel behoorlijk tegengevallen, dat ik nog veel te kort kom om zoiets als dit te doen. Jullie zullen vast zeggen dat jullie het toch knap vinden, maar je doet een tocht als deze niet om maar de helft te doen. Ik heb in gesprekken met de andere skiërs veel tips gehad en ik ben nog jong genoeg om er iets aan te doen.
De week was zwaar, maar ook een hele belevenis. In het begin waren we allemaal eilandjes, maar aan het einde was het toch een grote familie geworden. Dat deze startgroep, de RR2, de kleinste was helpt daar ook erg bij. Wij waren met rond de 60 skiërs de andere RR's alle 3 met meer dan 100.
Er deden cracks en amateurs aan mee, oude knarren en jonge deernes, maar iedereen sprak met elkaar en moedigde elkaar aan. Günther, die op 1 na alle etappes had 'gewonnen' was altijd hartelijk al vol goede advies naar me. Dat gevoel van een familie was erg belangrijk. Ik denk dat van de 60 skiërs 50% de hele route heeft gelopen. Er waren een paar geblesseerden en er waren 'amateurs' zoals ik. Dat klinkt alsof ik niet trots op mezelf ben, dat ben ik wel. Ik wist enkel niet echt wat ik moest verwachten en nu wel. 
Uit die observatie blijkt dat als ik dit soort dingen wil doen ik beter moet trainen, ik mis gewoon nog een stuk uithoudingsvermogen. Kracht en technisch gaat het wel, ik ben alleen na 5 uur gewoon op. En dat is gewoon te snel. Ach ja, ik heb jaren maar een beetje aan sport gedaan en dan vooral meer sprint-dingen, als ik een duur sporter wil worden dan moet er wat grondigs gebeuren.
De steun van de blog-lezers en Jolanda was erg belangrijk de laatste week en ik miste het bekijken van de reacties, de afgelopen dagen.
Grappige is, dat ik de enige was die een blogje bijhield, voor de andere skiërs was het veel gewoner en dan lopen die het ook nog eens voor een groot deel uit. Het is natuurlijk niet eerlijk te vergelijken. De andere skiërs skiën over het algemeen 100x meer dan ik per jaar en hun hele leven lang al. Dat train je niet 1-2-3 bij. 
Ik heb de afgelopen week veel geleerd en ik ben mezelf een paar keer tegen gekomen. Elke keer dat ik mezelf tegenkwam had ik een flinke hamer bij me, dat was wat minder prettig. Ook zijn er een aantal hartgrondige vloeken de Finse ruimte ingeslingerd, maar gelukkig kunnen ze die niet verstaan.


Dank allemaal voor de steun, die was erg prettig. En dan sluit ik deze blog voor nu met een filmpje van de Maali.


Maurice

Beste Niet-tegen-Strubelers,
Grappig om te lezen dat er mensen ongerust waren, omdat ik een paar dagen niet heb kunnen bloggen. Ja, Finland mag dan een modern land zijn, er zijn genoeg stukken te vinden waar er geen wi-fi voor handen is.
Op het moment van schrijven is het vrijdag en zit ik te wachten op mijn vliegtuig vanuit Helsinki naar Amsterdam. Ik moet ruim 5 uur wachten, dus genoeg tijd om iets te schrijven.


Helaas was het een roerige nacht, nog steeds zwaar verkouden werd ik geregeld door benauwde gevoelens wakker en die matrasjes lagen ook niet erg prettig. Hieronder nog een paar foto's van ons onderkomen.
We begonnen vandaag vroeg aan de laatste etappe. Officieel moest deze 57km worden, inclusief het oversteken van een rivier. Doordat de temperaturen niet erg laag meer zijn was de rivier niet heel erg bevroren meer en moest er een stukje met de bus gereden worden halverwege de etappe. De keuze was dan ook of de eerste 30km of de laatste 18km te lopen. Ik was erg moe en m'n voet deed nog steeds behoorlijk pijn. Maar ik moest en zou nog skiën vandaag. ik koos dus het laatste deel om in ieder geval nog los te kunnen gaan, al slikte ik wel een zootje paracetamollen.
Zoals gezegd de start was vroeg en de anderen die ook maar deels wilden lopen werden naar het Kalinkalas ski-stadion gebracht. We konden helaas pas na 10-en starten, omdat het spoor nog niet open was. Daar een tijd met Rudi, een oudere Duitse man uit Thüringen zitten praten over, je raadt het al, langlaufen. Erg aardige man en leuk gesprek gehad.
Eindelijk was het 10 uur en konden we loss. Het vreemde is dat het best wel lekker ging, ja ik had pijn in m'n voet en nu begon ook nog eens m'n liezen op te spelen, maar ondanks de pijn kon ik lekker skiën, met hoge snelheid. Zou het zijn geweest dat het eindpunt in zicht was, of waren het de profi gewaxte ski's?
Met iets meer dan 2 uur op de ski's kwam ik bij de finish aan. Helaas niet in Tornio zelf, maar even daar buiten. Er was een finish banner (Maali in Fins) gehangen en er stond een groepje plaatselijke jeugd enthousiast te zingen en te springen. Erg leuk en erg aanmoedigend en dat deden ze de hele dag bij alle skiërs. Het was wat koud bij de finish, maar toen er een behoorlijke groep was gearriveerd kwam de bus ook die ons naar het hotel in Tornio bracht. Een best luxueus hotel, helemaal na de vorige 2 nachten.
Ik deelde een kamer met m'n Britse collega Peter, maar die was er nog niet. Lekker lang en heet gedoucht en daarna de sauna in.
's Avonds redelijk luxe gegeten en toen op naar de 'bonte avond'. Er werd van iedere nationaliteit verwacht dat ze iets leuks deden en aangezien ik alleen was en er 1 Brit en1 Deen was besloten we samen iets te doen. We hadden een aantal 'hilarische' quiz vragen bedacht en daar iets leuks van gemaakt. Ik had 's middags Helmut en Fritz, mijn Oostenrijkse collega's geholpen om een Oostenrijks lied in het Engels te vertalen en zij wezen me prompt als 'vrijwilliger' aan om mee te doen in een toneelstukje dat het lied uitbeeldde. De Zwitserse groep wilde een aantal mensen moeilijke Zwitserse woorden laten uitspreken en ook daar werd ik voor opgetrommeld, dus al met al stond ik best veel op het podium. De Zwitserse woorden waren erg grappig, niet heel erg moeilijk voor een Hollander. Verder waren er nog meer liederen en een andere quiz. Hoewel het lang duurde was het toch een leuke avond.
Om half 12 in bed, want om 7:45 moest alles ingepakt in de bus zitten.
Hieronder een paar foto's en een filmpje van de finish-'ceremonie'.

Blij en Voldaan

Hallo Allemaal,

Iedereen hartstikke bedankt voor alle hartverwarmende felicitaties, erg leuk!

De afgelopen twee nachten had ik geen internet toegang, dus jullie hebben mijn avonturen moeten missen. Hieronder vinden jullie daarom mijn belevenissen:

Dag 5 en we gaan er voor.

Slecht geslapen afgelopen nacht, door pijn aan m'n voet en een erg hard bed. Denk dun matrasje en een plank daaronder. Zal wel Fins zijn, ofzo. Ondanks een likeurtje met Peter en Juukka, onze gids, gisteravond kwam de slaap wat moeizaam. Oh en samen met Peter heb ik nog naar lichte flinters Noorderlicht zitten kijken. Misschien komen er nog betere kansen.

Vandaag stond een korte etappe van 44km (eigenlijk 49km) op het programma. Maar eerst werd er een groepsfoto gemaakt, die ons nog wordt toegestuurd. Om even over 9 vertrok de boel weer.

Ik had er voor gekozen om m'n no-wax skies te nemen ipv m'n wax skies, vanwege de voorspelde moeilijke waxcondities. (bedankt voor de tip Bert, maar de waxtape bleek nog thuis te liggen)

Deze skies waren helaas wat langzamer dan mijn waxskies, en dat brak me een beetje op.

De eerste stop zou na 19km zijn en tot die tijd waren het lieflijke berkenbosjes en glooiend landschap.

Het was warmig weer en er werd een hoop gezweet onderweg. Bij de eerste stop konden we een worst braden aan een stok, en na er eerst één in het vuur gegooid te hebben, kreeg iker eentje gaar. Best lekker, maar ik was ook best koud geworden.

Het tweede stuk zou 14km zijn tot de tweede stop. Dit was een zeer zwaar stuk en ik ben mezelf weer een paar keer tegengekomen en elke keer had ik ook nog een hamer bij me. Het was zwaar omdat m'n voet erg pijnlijk werd en ik daardoor minder controle over de skies had. En er zaten lange stukken van meerder km's in het parcours over open vlaktes met een harde tegenwind (denk 7-9 Beaufort) dat vreette de kracht uit me. De loipes waren ook helemaal ondergesneeuwd en dat maakte het skiën extra pijnlijk voor m'n voet.

Als op 2 na laatste kwam ik bij de tweede stop aan en besloot om er mee te kappen, alles deed ondertussen pijn. Hevig teleurgesteld heb ik de bus naar onze slaapplaats gepakt, ik was niet de enige in de bus, maar toch.

Vannacht slapen we in een oude school, waar nu enkele slaapzalen zijn. De heren en de dames gescheiden natuurlijk. Net lekker gesauneerd in een hele kleine sauna en daar kanp je toch wel van op. M'n wreef is een beetje opgezwollen, dat stelt me wel een beetje ongerust.

Straks maar eens wat gaan eten, misschien werkt dat ook om me een beetje op te beuren. Het is trouwens wel leuk om te zien dat de plaatselijke bevolking een hoop doet om het hier allemaal runnend te houden. Ik rook al gebraden kip, dus wie weet. Oh, ik zit in Hosio en er is hier geen internet, daarom de vertraging.

Etappe 6

Vannacht sliepen we dus met zo'n 14 man op een slaapzaal, en je kunt begrijpen dat dat een behoorlijk kabaal was. Gelukkig hielden m'n oordoppen voldoende tegen, helaas niet de pijn in mijn voet. Die was 's ochtend ook heel erg opgezwollen, wel vreemd omdat de pijn in m'n enkel zit, maar m'n wreef was 2x zo groot geworden (zie foto). Ik moest dan ook helaas beslissen om vandaag niet te gaan skiën, dat leek me niet zo goed voor m'n voet. Ik had denk ik geeneens de schoen aangekregen.

Dus de hele dag in de bus gehangen. Eerst naar de eerste stop gereden en daar op alle skiërs gewacht, onder het genot van een verse braadworst en bessensap. (Die bessensap ben ik eigenlijk best wel gaan waarderen) Om de tijd te doden heb ik maar een foto gemaakt van alle skiërs. Toen iedereen geweest was zijn we vertrokken naar één van onze slaapplaatsen, Honkamaa. Het is een groep gebouwen bij elkaar, met een slaapgebouw, een sauna en wc blok en een restaurant gebouw. Ik slaap hier niet maar in Kivalo, wat vlakbij ligt. Ik heb het nog niet gezien, daar gaan we straks naar toe.

Als je hier in de buurt van de sauna komt moet je uitkijken voor naakte mannen die zich staan in te wrijven met sneeuw, de Finse sauna manier. Ik heb (helaas) nog geen van de dames medeskiërs gezien die hetzelfde deden.

Ik zit dit nu in Kivalo te typen, het is een oud gebouw met allerlei snuisterijen en schilderijen aan de muur. Geen stromend water en de wc's zijn buiten. Niet vergeten om dus schoenen aan te doen, mocht je naar de wc moeten. We slapen in een ruimte op een paar dunne matrassen. Ach het hoort er allemaal bij, morgen zitten we weer in een hotel.

M'n voet is al weer wat minder gezwollen en volgens een Duitse collega is het een overbelaste spier. Duurt even voordat het genezen is, morgen wil ik toch wel erg graag weer skiën, straks op de info maar eens luisteren wat de mogelijkheden zijn.

Ik voel me op zich niet teleurgesteld dat ik vandaag in de bus moest verblijven. Wel erg jammer, want het weer was schitterend vandaag met strak blauwe luchten en redelijk koud. Hopelijk kan ik morgen de skies nog aan doen voor in ieder geval een stuk van de route.

Als je geen stromend water hebt, moet je natuurlijk niet verwachten dat er wifi is, dus dit verslag komt ook later.

Auw!

Dag 4 en ik ben ook nog eens jarig.

Vandaag was de langste etappe van de Rajalta, 86km. Ik was van te voren al niet van plan om deze helemaal te lopen, met mijn snelheid en uithouding zou dat geen goed idee zijn.

De keuze was om de etappe helemaal te doen, de eerste helft of de tweede helft. Ik wilde eerst de tweede helft gaan doen, maar Rosa, een Italiaanse medeskiër haalde me over om de eerste te doen. Deze was wel langer en zwaarder, maar ook mooier. Ook de verwachting dat het warmer zou worden later op de dag en dus moeilijker voor je wax, was ook een goed argument.

Dus om 7 uur alle spullen in de bus laden en om 7:30 vertrokken we. We werden onder aan de skilift van gisteren gezet en konden lekker gaan skiën. Het weer was goed, redelijk koud, half zonnetje, erg goed. We begonnen met een een lange afdaling over brede mooi geprepareerde loipes, erg fijn afdalen.

Het eerste deel zou ons door een nationaal park brengen. Een park met nog echte oerbossen en inderdaad was de omgeving erg mooi vandaag. Onderweg zat er nog een beklimming en afdaling in en helaas was deze smal en bochtig. Ik hou niet zo van die afdalingen, omdat 1: mijn ski's te lang zijn en ik dus veel ruimte nodig heb, 2: ik al niet zo'n held ben en 3: omdat m'n remtechniek ook niet super is. Ik heb dus op de afdaling meerdere kontafdrukken achter gelaten.

Na deze heuvel hadden we een lang stuk over, ik denk, moeras, wat betekent vlak en weinig beschutting. En daar hadden we gelijk de harde tegenwind weer. Op zich vind ik dat wel lekker, zo'n 8km rechtuit met een koude wind in het gezicht, lekker buffelen.

Er stonden verder nog een mooi berkenbos op het programma en rond 13 uur kwam ik op het halverwege punt aan en had 47km gedaan. Ik ban blij dat ik niet ben doorgegaan, want ik was toch wel erg moe.

Na op de rest van de skiërs gewacht te hebben, in een warme tipi met weer een lekker soepje, konden we in de bus en op naar het hotel. Het was ook weer beginnen te sneeuwen, wat niet echt fijn was voor iedereen die nog aan het skiën was.

We zitten nu in Ranua in een hotel/motel. Ik deel een cabin met Peter, de Brit en een paar Oostenrijkers.

Ik was redelijk vroeg in het hotel, 3uur, maar er waren al mensen binnen die de volle 86km gedaan hadden. Volgens mij hebben die niet echt van de omgeving kunnen genieten.

Als kadootje voor mezelf heb ik een massage genomen, een eerste keer voor me. Voor €20 wordt je 25minuten gekneed. De mevrouw die dat deed zei dat ik overal vast zat, vooral mijn nek em schouderbladen en daar had ik inderdaad al last van. Ook de spier die over mijn scheenbeen loopt was hard en stijf, wat resulteert in de pijn in mijn enkel. Ze gaf wat tips om te stretchen, maar eigenlijk moest ik een langere massage hebben.

Peter, mijn kamergenoot, had ik verteld dat ik jarig was en heb 'm een biertje gekocht. Een rondje voor iedereen is mogelijk, maar dan moet ik wel een lening aanvragen, met de alcoholprijzen hier. Ik zal er straks bij de briefing wel meer over horen.

Het is nu bijna 8 uur en er komen nog steeds mensen binnen, wel de laatste ondertussen, maar die mensen hebben wel 12 uur op de skies gestaan. Hoewel ik bewondering voor ze heb, is het niet iets voor mij denk ik. Helemaal niet op mijn verjaardag.

Oh en ik heb vandaag wel in mijn hoofd gezongen, maar dat was inderdaad “Het wordt een hele mooie dag vandaag” van Spinvis. En dat was het ook.

Ondertussen ook diner gehad en de info. Blijkt dat mijn liefste in conclaaf was met de organisatie en die hadden een slagroomtaart voor me geregeld. Iedereen zingen en veel felicitaties. Natuurlijk voel je je opgelaten met zo iets, maar ik vind het ontzettend lief dat Jolanda dat gedaan heeft. Kusje...

ook iedereen bedankt die een kaartje gestuurd heeft (erg toepasselijk Thera) of een andere vorm van felicitaties, dat wordt allemaal erg gewaardeerd.

Als afsluiting nog een fotootje van de mooie omgeving van vandaag.

Dag 3, alweer.
Om even op een vraag terug te komen. Dieren zie je niet echt onderweg. Wel hoor je vogels fluiten, toevallig zag ik een vlucht sneeuwhoenderen (denk ik) overvliegen en je hoort vaak kraaien en eksters. Wel sporen gezien van, denk ik, elanden. Het schijnt ook dat we op één van de komende dagen kans hebben om (wilde) rendieren te zien. Gisteren had ik nog wel het volgende voorval. We kwamen richting een bos toen er opeens een ontzettend groot orkest aan (wolven) gehuil losbarstte. Eerst denk je toch, daar komen de wolven, maar logischerwijs zal het wel een Huskyfarm zijn geweest, die zijn er meer in die buurt.
Goed, de dag van vandaag. Op het programma stond een 60km etappe met een flinke puist in het midden en een steile beklimming naar het hotel. De opites waren om de hele route te lopen, te starten van het hotel en te lopen naar 26km en daar in de bus te stappen, of in de bus te stappen, naar 26km worden gebracht en de rest van de etappe te lopen. Gezien mijn conditie koos ik voor het laatste.
(Ik heb me er ondertussen bij neer gelegd dat mijn conditie niet top genoeg is en een hele etappe er waarschijnlijk niet in zit.)
Het zou vandaag een lastige waxdag worden want de temperatuur zou langzaam van net onder nul naar positief gaan en dat is voor ons waxers een lastige temperatuur. Toen het 's ochtends ook nog eens redelijk hard ging sneeuwen werd het alleen maar lastig. Het was de hele dag er op of er onder, of je had te veel grip en er zat 3cm aangekoekte sneeuw onder je ski of je had geen grip en je gleed alle kanten uit. Er viel ook niet echt tegen op te waxen, al probeerde ik het wel. Ach ja, dat hoort er bij. 
De route was wel erg mooi, met veel loipes tussen de bomen door, met af en toe mooie vergezichten. 
Het weer was inderdaad af en toe best warm en op een gegeven moment skiede ik zonder jas en met dunne handschoenen. De halve dag heb ik opgelopen met een paar Finnen, dat ging redelijk, maar uiteindelijk heb ik die ingehaald en alleen verder gelopen. Op zich wel lekker gelopen, alleen op een van de eerste afdalingen een beetje vervelend gevallen en m'n enkel wat verdraaid. Hopelijk komt dat nog goed.
Oh, op het einde van vandaag een lange klim naar het hotel, afgesloten met een tripje met de skilift, zo'n eentje waarbij je omhoog wordt getrokken. En laat ik dat nu nog nooit gedaan hebben. Dus daar staat mausje, moe en geen held. De eerste keer probeerde ik het allen en daar ging ik dus mooi onderuit. De lift werd gestopt en iedereen keek naar me. Fijn. Gelukkig bood één van de Duitse medeskiërs me aan om te helpen en we gingen samen omhoog. Erg aardig.
het hotel waar we zitten is een beetje vreemd, want het is tegen de berg aangebouwd en heeft 4 verdiepingen en het is een behoorlijk doolhof. Het eten was goed, de sauna ook en ik deel m'n kamer met 3 andere heren. Dat wordt oorpluggen in vanavond.
Tijdens het eten nog een tijd zitten kletsen over training e.d. want dat schort er gewoon aan. De eerste 5 uur gaat het goed, maar daarna is de koek erg op en dat is erg jammer. Maar zoals iedereen wel een beetje zegt, geniet er gewoon van. En dat ga ik zeker doen. Morgen hebben we langste etappe, 86km, eens kijken hoeveel ik daarvan ga doen.
Oh nog een fotootje voor jullie:

Uitzicht vanuit hotel

Nog even snel een paar foto's voor ik vertrek:

Zalm soepie, mjam mjam

Een lange rechte weg.